حلال‌ها حامل پلیمر هستند (پلیمر های تشکیل دهنده پوشش، سیلوکزان‌ها، سیلیکون ها و...). حلال‌های هیدروکربنی با لایه‌های زیرین معدنی سازگار نیستند. لایه‌های زیرین معدنی بخاطر داشتن گروه‌های OH در سطحشان به شدت قطبی‌اند، در حالی که حلال های هیدروکربنی غیر قطبی می‌باشند.

سیلان‌ها ترکیباتی مونومری هستند و معمولا اندازه مولکول آن‌ها بین 3 تا 6 نانومتر است.

سیلوکزان‌ها پلیمرهایی با وزن مولکولی کم می‌باشند که بیشتر ترکیبات آن‌ها پلی دی متیل سیلوکزان است و اندازه مولکول‌های آن معمولا بین 50 تا 100 نانومتر می‌باشد.

سیلیکون‌ها وزن مولکولی زیادی دارند، که بیشتر ترکیبات آن‌ها از پلی دی متیل سیلوکزان بوده و معمولا اندازه این مولکول‌هایشان به 100 تا 2000 نانومتر و یا بیشتر می‌رسد.

خیر. گچ به دلیل اینکه سیلیس ندارد، نمی‌تواند با زایکوسیل واکنش دهد و لذا امکان اجرای زایکوسیل روی سطوح گچی نیست.

مقدار مصرف زایکوسیل به میزان جذب آب مصالح و تخلخل آن‌ها بستگی دارد. به این صورت که هرچه جذب آب و تخلخل سطح بیشتر باشد ماده مصرفی شما به همان نسب افزایش پیدا می‌کند. اما بطور عام می‌توان گفت برای ضدآب‌سازی حدودا 40 تا 100 مترمربع، به 1 کیلوگرم زایکوسیل که با 20 لیتر آب قابل شرب محلول می‌کنید (نسبت 1 به 20)، نیاز هست که در این صورت شما 21 لیتر محلول ضدآب سازی دارید.

سطوح پلاستر سیمانی همانند سطوح بتنی هستند و زایکوسیل به خوبی روی آن‌ها اجرا شده و فرآیند محافظت در برابر نفوذ آب را با حفظ قابلیت تنفس سیمان انجام می‌دهد.